Àngels Roca: “Het is winderig, het is een goede dag om te zeilen.”
Er zijn bedrijven waar de echte methode een zekere en zorgvuldige wanorde is.
Moby Dick, Herman Melville
-------------------------------------
Op een bepaald punt in het gesprek, in de cafetaria van het Barcelona International Sailing Center (BISC), blijft Àngels Roca (35) even staan, kijkt nog eens naar de Middellandse Zee die daar wordt aangeboden en zegt:
–Wie had mij dat verteld? Vandaag nog, toen ik de was ophaalde, dacht ik: 'Het waait, het is een mooie dag om te zeilen.'
– Zou u er ooit eerder aan gedacht hebben, ik bedoel vóór het ongeluk?
–Er ligt een keramische tegel in de tuin van mijn ouders. Op de tegel staat de Rosa dels Vents afgebeeld (die de windstreken en de oriëntatie weergeeft; het laat ons de koers zien tijdens het navigeren maar ook in het dagelijks leven). De Rosa dels Vents stond er altijd al, in de tuin van mijn ouders (Miquel en Montserrat), maar ik had hem nooit opgemerkt. Maar nu begrijp ik het wel, en weet ik hoe ik het moet interpreteren. Ook weet ik bijvoorbeeld waar garbí vandaan komt. Trouwens, welke dag is het vandaag?
–20 mei.
(Nu wordt zijn blik donkerder.)
–Mijn ongeluk gebeurde op 29 mei 2022. Het is binnenkort drie jaar geleden.
Het commentaar brengt ons naar het moment .
Nu is het mijn beurt om je te vragen wat er met je is gebeurd.
Ik vraag hem of hij erover wil praten.
Hij zegt natuurlijk ja.
(Hij lijdt aan D4-paraplegie: een verwonding aan het ruggenmerg ter hoogte van ruggenmerg 4 verlamt zijn benen en voeten. Vanaf zijn borst naar beneden voelt Àngels Roca noch kou noch warmte.)
Ik heb drie weken tussen bewustzijn en bewusteloosheid gezeten. “Soms vroeg ik me af: ‘Waarom heb ik geen haar?’” Engelen Roca Sailor
Die dag, bijna drie jaar geleden, volgden Àngels Roca, ingenieur bij Seat, en drie andere vrienden een klimcursus in de Barranco de la Corva, in Ribes de Freser. Er ging iets mis en Àngels Roca ging twaalf meter naar beneden.
Hij sloeg op zijn rug. Hij brak meerdere ribben. De wervels nemen ruimte in het ruggenmerg in. Hij stootte ook zijn hoofd. Ze werd per helikopter geëvacueerd. Hij raakte in coma. Drie dagen later werd hij wakker in Vall d'Hebron. Hij had een kaalgeschoren hoofd en op zijn rug zat een wirwar aan draden. Om deze op zijn plek te houden, hadden ze er titanium aan toegevoegd.
Lees ook We hebben allemaal een beperking Sergio Heredia
Soms werd ik wakker. Naast haar zat Nil, haar vriendje. De artsen stelden hem vragen:
–Herken je hem?
– Ja hoor, het is een jambo .
–En wie ben jij?
–Een deurpost .
(Voor Àngels Roca zijn een jambo en een jamba niets, slechts twee woorden die in zijn jeugd zijn bedacht. Sindsdien heeft hij ze niet meer gezegd; zo grillig is zijn geheugen.)
–Ik heb drie weken lang heen en weer geslingerd tussen bewustzijn en bewusteloosheid. Soms vroeg ik mij af: 'Waarom heb ik geen haar?'
Hij bracht drie maanden door in Vall d'Hebron en nog eens drie maanden aan het Guttmann Instituut. De revalidatie was een beproeving. Ze vonden een bloedstolsel van 30 centimeter groot, vlak bij zijn hart. Toen die verwijderd werd, had hij zoveel buisjes dat hij niet kon praten. Om te communiceren gebruikte hij een Vileda-whiteboard.
Tegenwoordig is het schoolbord nog steeds te zien. Hij gebruikt het tijdens zijn training, bij het zeilen. Hij tekent er instructies en schepen in.
Àngels Roca, bij het BISC, aan de voet van het Fòrum
Alex GarciaWie had je dit ooit verteld?
Een paar weken geleden deed Àngels Roca mee aan de Spaanse Beker voor aangepast zeilen in Almería, in de Hansa-categorie, en van 16 tot en met 21 juni zal ze meedoen aan de Kakapo Open Race in Barcelona (georganiseerd door de Catalaanse Zeilfederatie, Barcelona Capital Náutica en Stichting My Àlex).
Hij had de zee ontdekt tijdens zijn revalidatie. Hij ging van het ene contact naar het andere totdat hij in L'Escala aankwam, waar hij met zijn Hansa aan het varen was.
–Tegen die tijd had ik de mechanismen van mijn lichaam al onder de knie. Ik ging van het nodig hebben van hulp bij het laden van de stoel in de auto naar het zelfstandig besturen van een boot. Nu ben ik degene die zeilers met een beperking begeleidt. Bijvoorbeeld zeelieden die geen handen hebben.
–En hoe ga je verder met je dagelijkse leven? Hoe bent u vanuit uw huis in Premià de Dalt hier terechtgekomen?
–In mijn aangepaste Cupra. Ik bestuur hem alleen met mijn handen. Ik zit niet stil, weet je? Ik doe elke dag aan sport. Ik vaar op dinsdag en in het weekend. Op andere dagen zwem ik in het zwembad van Mataró. Ik ben uren bezig met aankleden en het inbrengen van de sondes. Ik sta elke dag een uur op de sta-stoel. Het is essentieel voor het spijsverteringsstelsel en de botten. Ik breng veel tijd door met mijn ouders en geniet van hun honden. Ik omhels mijn drie grootouders. Ik heb de geboorteakte van mijn overgrootmoeder gevonden. Die is uit 1905. Ik doe onderzoek naar mijn familie.
lavanguardia
